- ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟ ΚΥΝΗΓΙ ΣΤΑ ΟΡΕΙΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΥΜΟΝΑ

Αρχές Οκτώβρη ο Βασίλης, κολλητός φίλος και συγκυνηγός, ρίχνει την ιδέα. Καρτέρι φάσσας κάπου στα ορεινά των Σερρών, μετά από πρόσκληση του Φάνη, αδελφικού του φίλου και μανιώδους φασσοκυνηγού από τη περιοχή. Αφού αποφασίσαμε τελικά να πάμε, μετά από συνεχή επικοινωνία και τηλέφωνα με το φίλο που μας περίμενε στη Θεσσαλονίκη, κανονίστηκαν και οι τελευταίες λεπτομέρειες του ταξιδιού και πλέον όλα ήταν έτοιμα και το μόνο που απέμενε ήταν η ακριβής ημερομηνία αναχώρησης, κάτι που θα εξαρτιόταν τόσο από τη πορεία του καιρού, αφού νοτιάδες και βροχές είχαν το πάνω χέρι κατά το δεύτερο δεκαήμερο του μήνα και περιμέναμε να φτιάξει ο καιρός, όσο και να κανονιστούν άδειες και ρεπό από τις δουλειές μας.

Από τη πλευρά μου άρχισα να σκέφτομαι τι και ποιά setup να φτιάξω και να πάρω μαζί μου. Έχοντας βέβαια  τα τελευταία τρία χρόνια ''κάψει'' κάμποσα μισόκιλα ΜΒ36, δεν είχα πρόβλημα να φτιάξω ένα αξιοπρεπές από θέμα απόδοσης ''φασσοφύσιγγο'' βασισμένο στην εν λόγω πυρίτιδα. Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω δύο από τα setup που έχει ο Νίκος στο site, ένα στα 36 και ένα στα 34 γραμμάρια σε νούμερο 5,5. Έτσι και έκανα λοιπόν, φτιάχνοντας σε ίδιους κάλυκες FIEM 688 κομμένους στα 68,50 χιλ., το πρώτο φυσίγγιο με 1,85x36 και συγκεντρωτήρα Drago 20 στα 12 χιλιοστά κενού χώρου κλεισμένο στα 57,00 χιλ. και το δεύτερο με 1,80x34 - Drago 20 - 14 χιλιοστά κενό στήλης και κλείσιμο στα 56,50.

Συνάμα, θέλοντας και ένα φυσίγγι με λιγότερα γραμμάρια σκάγια σε νούμερο 7 για δεντρότσιχλες και όχι μόνο, επέλεξα την αγαπημένη μου S4 και ένα setup κλεισμένο στα 14 χιλ. κενού χώρου, έτσι έφτιαξα το setup που έχει ο Νίκος στο site με συγκεντρωτήρα τον Aquila 22 σε 68,50 κάλυκα, μόνο που αντί για 1,50x32 το...τσίμπησα λίγο παραπάνω στο 1,55x32 με 686 καψύλλιο. Έτσι λοιπόν με τη κατασκευή των φυσιγγίων πέρασαν ευχάριστα οι μέρες, αναζητώντας ταυτόχρονα τα πρωινά και τα τελευταία ορτύκια της σεζόν, περισσότερο για να ξεμουδιάζουν τα σκυλιά ώστε να είναι έτοιμα για τις βελουδομάτες που ήδη έκαναν την εμφάνισή τους στα μεγάλα υψόμετρα.

Η μεγάλη μέρα έφτασε! 26 Οκτώβρη, νωρίς το μεσημέρι φορτωμένοι με όλα τα απαραίτητα μαζί με μπόλικη αισιοδοξία και ανυπομονησία ξεκινήσαμε. Η διαδρομή γνωστή, είχαμε αποφασίσει, μέσο Αντιρρίου-Ιωαννίνων-Εγναντίας οδού και έτσι με κουβεντούλα και πειράγματα αρχίσαμε να ''καταπίνουμε'' τα 600 περίπου χιλιόμετρα της διαδρομής. Οι εναλλαγές των τοπίων, κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρον και ευχάριστο το ταξίδι και έτσι 6 ώρες περίπου μετά φτάνουμε στο προορισμό μας. Ακολουθεί η συνάντηση με το φίλο που μας περίμενε και μετά τις απαραίτητες συστάσεις, φορτώνουμε τα πράγματα στο θηριώδες Isuzu της παρέας, αφού το δικό μας ΙΧ είναι αδύνατον να ανέβει στο βουνό, και αφού κάνουμε μια στάση για να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε και ένα τσιπουράκι για το καλό, ξεκινάμε για το βουνό. Έχει ήδη νυχτώσει για τα καλά, κοντεύει 23:00 όταν φτάνουμε στα καρτέρια, όπου δύο ακόμα φίλοι μας περιμένουν γύρω από μια μεγάλη φωτιά. Ο Χριστόφορος και ο αδερφός του ο Σταύρος.

Ακολουθούν και πάλι συστάσεις χειραψίες και οι πρώτες κουβέντες γνωριμίας. Άνθρωποι ζεστοί και καλόκαρδοι, σε κερδίζουν από τη πρώτη στιγμή. Μαζευόμαστε γύρω από τη φωτιά, η κουβέντα έχει ανάψει για τα καλά. Όλοι μιλούν για το χθεσινό πέρασμα, ''πάρα πολλά πουλιά'', λέει ο Χριστόφορος, η ψυχή της παρέας. Ακούω πολύ μεγάλα νούμερα, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα, δε διακρίνω όμως κανέναν κομπασμό ή αλαζονεία στις κουβέντες τους. Ο Χριστόφορος έχει στο μεταξύ ετοιμάσει τσάι, παίρνω τη κούπα μου και σηκώνομαι να ξεμουδιάσω λίγο πιο πέρα από τη φωτιά. Η ψύχρα του βουνού είναι έντονη αλλά όχι δυσάρεστη ή ενοχλητική. Περιμένω λίγο να συνηθίσω το σκοτάδι και παρατηρώ τη περιοχή. Έχει ξαστεριά και φεγγάρι, κοιτάζω μακριά, στις απέναντι πλαγιές των βουνών τα φώτα από τα χωριουδάκια τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι.

Στο βάθος μακριά ένας τεράστιος σκούρος όγκος στέκει επιβλητικός μέσα στο σκοτάδι. Το Παγγαίο όρος, δείχνει ακόμα πιο εντυπωσιακό μέσα στη νύχτα. Γυρίζω το βλέμμα κάτω δεξιά προς τη θάλασσα, το αιγαίο λαμποκοπάει μέσα στη φεγγαράδα, διακρίνω το δέλτα του πόταμου Στρυμόνα, που νωχελικά χύνεται στο Αρμονικό κόλπο, ενώ ακόμα και τα φώτα της Εγνατίας οδού δείχνουν να ταιριάζουν απόλυτα με την εικόνα. Ρουφάω τη τελευταία γουλιά από το τσάι και επιστρέφω στη φωτιά.
Μεσάνυχτα πλέον, πρέπει να ετοιμαστούμε για τον ύπνο. Μια μεγάλη σκηνή, στρατιωτικού τύπου, είναι αυτή που θα μας ''φιλοξενήσει'' για τη νύχτα. Ετοιμάζω το σλιπιν μπαγκ και τη κουβέρτα, λίγο μετά χωμένος μέσα στον υπνόσακο στριφογυρνάω προσπαθώντας να βολευτώ καλύτερα. Ακούω έξω να σκούζουν νυχτοκοράκια, και αν και με ξαφνιάζει που τα ακούω στο βουνό, η παρουσία τους με γεμίζει αισιοδοξία για το πρωί. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει, λίγο προτού κλείσω τα μάτια και αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα...

Ξημέρωσε, λίγο πριν τις 6:00 σηκώνομαι, ο Χριστόφορος έχει ήδη σηκωθεί και έχει βάλει ξύλα στη φωτιά που έχει ανάψει και πάλι για τα καλά. Ετοιμάζω Ελληνικό καφέ στη χόβολη, πραγματική απόλαυση. Πάνω από τα κεφάλια μας, πετάνε βιαστικές και ανήσυχες οι πρώτες τσίχλες της ημέρας. Σε λίγο όλοι έχουν σηκωθεί και είμαστε έτοιμοι να πάμε στα καρτέρια. Ο Φάνης μας οδηγεί στο καρτέρι, εγώ με το Βασίλη θα καθίσουμε μαζί στο ''μεγάλο'' καρτέρι, το πρώτο από δεξιά του ''λαιμού'' που σχηματίζουν δυο μεγάλες πλαγιές με μια τεράστια λάκα ανάμεσά τους. Παρατηρώ το μέρος, πανέμορφο, κατάφυτες καταπράσινες πλαγιές με καστανιές, οξιές, βελανιδιές, πεύκα, κουμαριές και έλατα.

Γύρω από τη φυλάχτρα παντού  είναι γεμάτο πούπουλα. ''Ρε τι έχει γίνει δω'' μονολογεί ο Βασίλης και τα βάζει με τη τύχη του που δε μπορούσε να φύγει από τη δουλειά δυο μέρες νωρίτερα...''ε δε μπορεί, κάτι θα γίνει και σήμερα'' συμπληρώνει, θέλοντας μάλλον να ενθαρρύνει τον εαυτό του... Πρώτο φυσίγγι έχω ένα 7αρι S4 και στην αποθήκη δύο 34αρια ΜΒ36. Τα ίδια, με την S4 έχει και ο Μπιλ, αφού με το που έβγαλα το σακουλάκι, γέμισε τη χούφτα του με όσα μπορούσε να χωρέσει, πειράζοντάς με ταυτόχρονα: ''θα πάρω από αυτά τα πρασινούλια που γέμισες για μένα''.

Είναι ακόμα νωρίς, στο βάθος ο ήλιος μόλις που έχει αρχίσει να ξεπροβάλει και τριγύρω ακούγονται μονές τουφεκιές σε τσίχλες. Μπροστά και από δεξιά μας βλέπω να ανεβαίνουν πετώντας με το χαρακτηριστικό τους πέταγμα 4-5 δεντρότσιχλες. ''Τουφέκα εσύ πρώτος'' μου λέει ο Βασίλης, καθώς σκύβουμε ελαφρά μέσα στη φυλάχτρα... Σηκώνομαι ήρεμα, επιλέγω τη πιο βολική σε μένα και τουφεκάω, το πουλί κεραυνοβολείται και πέφτει ξερό καμιά δεκαριά μέτρα πίσω μου. Συνάμα ακούω και τη τουφεκιά του Βασίλη και παρατηρώ το πουλί που πέφτει ξερό πίσω από μια μεγάλη κουμαριά.

''Ωραία τουφεκιά ρε!'' μου λέει Μπιλ, ''πάω να βρω τη τσίχλα έχε το νου σου''. Πίσω από τη φυλάχτρα το μέρος είναι σχετικά εύκολο να βρεις κάποιο πουλί, αρκεί να βάλεις κάποιο σημάδι όταν πέφτει. Έχω ήδη βρει τη δικιά μου όταν επιστρέφει ο Βασίλης, παρατηρώ τα πουλιά, καθαρά χωρίς αίματα. Στο διπλανό καρτέρι βγαίνουν δυο δεντρότσιχλες και ο Φάνης ντουφεκάει και παίρνει με τη δεύτερη τουφεκιά τη μια και η άλλη έρχεται προς το μέρος μας. Περνάει ανοιχτά αριστερά μας, όχι πολύ μακριά, γεμάτα 30 μέτρα, ο Βασίλης σημαδεύοντας για κάποια δευτερόλεπτα πυροβολεί και τη παίρνει με τη πρώτη. ''Ρε είμαι πολύ καλός τελικά!'' λέει θέλοντας να με πειράξει και συνεχίζει ''τέτοια να κάτσεις να μου γεμίσεις, μια χιλιάδα θέλω!''.

Τα ''γαλλικά'' που ακολουθούν σαν απάντησή μου δε το πτοούν καθόλου και φεύγει να βρει τη τσίχλα. Κάπου μακριά ακούγεται μια διπλή καραμπινιά, σημάδι ότι κάπου έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες φάσσες. Ακολουθούν 5 λεπτά απόλυτης σιγής, όταν επιτέλους εμφανίζονται τα πρώτα πουλιά.

''Φάσσες χαμηλά, ανεβαίνουν'' του λέω σφίγγοντας το όπλο στα χέρια και σπεύδω να κρυφτώ καλύτερα στη φυλάχτρα και ταυτόχρονα αλλάζω το φυσίγγι στη θαλάμη...5 πουλιά έρχονται καρφί επάνω μας. Κολλημένος μέσα στη φυλάχτρα τις παρακολουθώ από ένα μικρό άνοιγμα να πλησιάζουν όλο και πιο πολύ, ''γλύφοντας'' κυριολεκτικά τις κορφές από τα δέντρα. Πλησιάζουν, έφτασαν!, σηκώνομαι, είναι ακριβώς μπροστά μας, είναι δεν είναι 20 μέτρα, το θέαμα πανέμορφο, πάντα με εντυπωσιάζει αυτή η στιγμή, σημαδεύω προσεκτικά και ρίχνω πρώτος.

Το πουλί κυριολεκτικά το ανατινάζω!, όλη η τουφεκιά απάνω του, ταυτόχρονα ακούω και τη τουφεκιά του Μπίλη βλέποντας το πουλί να πέφτει, στρέφω προς τα υπόλοιπα που τρομαγμένα απομακρύνονται ψηλά και αριστερά μας, σημαδεύω και με σιγουριά πατάω τη σκανδάλη, το πουλί πέφτει, ακούω και δύο τουφεκιές από το Βασίλη, αλλά δε μπορώ να δω, έχω καρφωμένο το βλέμμα να δω που ακριβώς θα πέσει η φάσσα μου.

''Μια χαρά τα πήγαμε για αρχή'' μου λέει ο Βασίλης χαμογελώντας, ενώ εγώ επιστρέφω με τις πρώτες φάσσες της ημέρας. Χωρίς να δυσκολευτούμε βρίσκουμε και τις άλλες δύο του Βασίλη. ''Η δεύτερη η δικιά μου ήταν αρκετά μακρινή'' μου λέει, ''πέρα από τα 30 μέτρα και έπεσε ξερή με τα 7άρια...μη βάζεις 5άρια είναι υπερβολή, τα πουλιά έρχονται χαμηλά μες τα μούτρα μας''.

Τέτοια μούτρα που έχεις, μόνο για φάσσες κάνουνε του λέω πειράζοντάς τον, προσπαθώντας να κρύψω την ικανοποίησή μου για τα φυσίγγια. Κάθομαι στο καρεκλάκι να πάρω μια ανάσα, χαϊδεύω τα πουλιά τακτοποιώντας κάποια πουπουλάκια τους. Υπέροχο θήραμα πραγματικά. ''Το νου σου!'' μου φωνάζει ο Μπίλ, ανεβαίνει ένα κοπάδι καλό! Πράγματι, ένα κοπαδάκι γύρω στα 40-50 πουλιά έχει πορεία προς τα καρτέρια. Κουλουριαζόμαστε στη φυλάχτρα, ενώ νιώθω τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Τα πουλιά πάνε προς το διπλανό καρτέρι, θα περάσουν οριακά από μας, αν ο Φάνης τα τουφεκίσει σωστά, πιθανώς να ''σπάσουν'' προς το δικό μας καρτέρι.

Τα δευτερόλεπτα περνούν τα πουλιά όλο και συγκλίνουν προς το μεσαίο καρτέρι, λίγες στιγμές ακόμα, ακούω τις ντουφεκιές του Φάνη, βλέπω 2 ίσως 3 πουλιά να πέφτουν, το κοπάδι τινάζει προς τα πάνω και προς εμάς παίρνοντας ύψος. Έρχονται! Πετάνε γρήγορα! Προσπαθώ να υπολογίσω, δε πρέπει να είναι πάνω από 35 μέτρα, σηκωνόμαστε ταυτόχρονα, προσπαθώ να σημαδέψω κάποιο πουλί μες στο μπουλούκι, πυροβολούμε ταυτόχρονα, βλέπω τρία πουλιά να πέφτουν.

Πόσες έπεσαν; Ρωτάω το Βασίλη, ''τρεις είναι σίγουρα'' μου λέει αυτός...''τις δύο τις θυμάμαι ακριβώς, η τρίτη κάπου εκεί πίσω από τα δέντρα έπεσε''. Τις δύο τις βρήκαμε σχετικά εύκολα, αλλά η τρίτη παρόλες τις προσπάθειές μας παρέμενε άφαντη. ''Μόλις ηρεμήσουμε λίγο θα 'ρθω με το σκυλί να τη βρούμε'' φωνάζει ο Φάνης, εννοώντας τον Εκτώρα, ένα μάλλον ημίαιμο, Drahthaar που τόσα χρόνια είχε γίνει εξπέρ στο να βρίσκει και να κουβαλάει τις φάσσες.

Έχω ενθουσιαστεί! Σε λιγότερο από μία  ώρα κυνηγίου έχουμε 6 φάσσες στο χέρι και άλλη μία που λογικά θα βρούμε. Άμα πάει έτσι κάθε μέρα, βλέπω να φεύγουμε με το καπό του αυτοκινήτου γεμάτο φάσσες λέω του Βασίλη, μη μπορώντας να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. ''Θα δείξει'' μου απαντά έχοντας πάντα το βλέμμα καρφωμένο απέναντι στις πλαγιές από όπου εμφανίζονται τα πουλιά. Ένα ζευγάρι έκανε την εμφάνισή του και τουφεκίστηκε με επιτυχία από το απέναντι καρτέρι του Σταύρου ο οποίος είναι και ο πιο νεαρός της παρέας.

Η ώρα είναι 9:00 περίπου, έχουμε αλλάξει τη σύνθεση στα καρτέρια, ο Βασίλης κάθεται στο μεσαίο καρτέρι, και ο Φάνης με το σκύλο του αφού προς μεγάλη μου χαρά βρήκε τη φάσσα που δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε, στη συνέχεια προσπαθεί να βρει μια φάσσα του Σταύρου. Ακούω το σφύριγμα του Βασίλη που με προειδοποιεί...άλλο ένα κοπάδι χαμηλά στη λάκα ανεβαίνει προς τα καρτέρια μας. Συναγερμός και πάλι. Είναι ολοφάνερο πως η πορεία του είναι προς τα απέναντι καρτέρια του Χριστόφορου και του Σταύρου.

Η θέση των δύο  καρτεριών είναι τέτοια ώστε όποιο καρτέρι και να τουφεκίσει πρώτο θα τουφεκίσει σχεδόν σίγουρα και το διπλανό. Παρακολουθώ τα πουλιά, πετούν χαμηλά, σχεδόν ξυραφιστά πάνω από τις κουμαριές, τα καρτέρια παίρνουν φωτιά, βλέπω δύο πουλιά να πέφτουν, βλέπω και τρίτο, τα πουλιά παίρνουν ύψος και απομακρύνονται πίσω από το καρτέρι του Βασίλη, τον βλέπω, παρασυρμένο από την ένταση της στιγμής να αδειάζει τη καραμπίνα απάνω στο κοπάδι, μάταιος κόπος, είναι ήδη σε απόσταση ασφαλείας.

Ο Σταύρος μαζί με το Φάνη, ξαμολιούνται να βρουν τα πουλιά, είναι τέσσερα τελικά τα χτυπημένα. Ανασκουμπώνομαι, η μέρα δείχνει να έχει ενδιαφέρον ακόμα, τακτοποιώ λίγο τα πουλιά, τα σκεπάζω με το τζάκετ γιατί τα περιτριγυρίζουν πολλές μύγες. Έρχεται και ο Βασίλης, θα κάνω ένα φραπεδάκι μου λέει για να κάτσουμε καμιά ώρα ακόμα. Έχει περάσει κάνα τέταρτο περίπου, ακούω το σφύριγμα του Φάνη και το Βασίλη ταυτόχρονα να μου δείχνει: ''νάτες χαμηλά μες στη χουνιά! ανεβαίνουν!  σε μας θα σκάσουν! Προσπαθώ να τις δω, πράγματι έρχονται για το καρτέρι μας, καμιά δεκαριά πουλιά τουλάχιστον.

Έρχονται! μου ξαναλέει ο Βασίλης και χαμηλώνει ακόμα περισσότερο μέσα στη φυλάχτρα. Οι στιγμές μαγικές, τα πουλιά έρχονται ίσια επάνω στο καρτέρι μας, 2 μέτρα ύψος πάνω από τις κουμαριές! Ρίχνεις πρώτος, λέω ήρεμα στο Βασίλη, και κάνω μισό βήμα προς τα πίσω, από την ένταση έχω κολλήσει απάνω στη φυλάχτρα, τα πουλιά έφτασαν! Ο φίλος σηκώνεται πρώτος, έχω διαλέξει σε ποιο θα ρίξω, σηκώνομαι όσο πιο ήρεμα μπορώ, σημαδεύω, ακούω τη τουφεκιά του Βασίλη, τα πουλιά αστραπιαία αλλάζουν πορεία και ταχύτητα, ξαφνιάζομαι λίγο, διορθώνω και πυροβολώ, φοβάμαι πως έχω μείνει λίγο πίσω, άδικος φόβος, το πουλί κεραυνοβολείται, στρέφομαι δεξιά μου, βλέπω δυο πουλιά ''κολλημένα'' σημαδεύω, ενώ και πάλι ακούω το Βασίλη να ρίχνει τη δεύτερη και κατόπιν τη τρίτη τουφεκιά, τουφεκάω, το ένα πουλί πέφτει, ακολουθώ το άλλο, έχει ξεμακρύνει αρκετά, αστοχώ...καλά τα πήγαμε Bασιλάκη του λέω, ''θα μπορούσαμε καλύτερα'' μου απαντά, ''έχασα τζάμπα τη δεύτερη τουφεκιά ''συνεχίζει... Έλα του λέω, όλος χαρά, μην είσαι πλεονέκτης Βασιλάκη! κάψαμε το τόπο σήμερα!

Πάω να βρω τα πουλιά πίσω, έχε το νου σου. Αν και μπερδεύομαι λίγο, έχω ξεχάσει που έχει πέσει το πρώτο πουλί, δεν αργώ να μαζέψω τελικά και τα δυο. Τα παρατηρώ, καθαρά χωρίς αίματα και ξερά, βέβαια οι τουφεκιές είναι κοντινές, τουλάχιστον οι πρώτες, αλλά κοντινές, μακρινές, για μένα το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα είναι ακαριαία καταβολή μέχρι τα 35 μετρά με νούμερο 7.

Φέρνει και ο Βασίλης τις δύο ακόμα φάσσες, παίρνω και αυτές και τις βάζω στη πουλιάστρα. Ένα υπέροχο μπουκέτο... Κοντεύει 11:00, τριγύρω δεν ακούγεται τίποτα, ο Χριστόφορος έχει ήδη φύγει γιατί έχει μια υποχρέωση στη Θεσσαλονίκη το απόγευμα. Ανεβαίνουμε από τα καρτέρια, τακτοποιώ λίγο τα πράγματα και αρχίζουμε τη κουβέντα για το σημερινό κυνήγι. Ο Φάνης μας λέει πως τη Κυριακή πέρασαν κοντά 10 φορές περισσότερα πουλιά και τη χθεσινή μέρα τη Δευτέρα πέρασαν τα πενταπλάσια πουλιά από σήμερα. Ας είναι. Η σημερινή μέρα μας αποζημίωσε σκέφτομαι, δε χρειάζεται να είμαστε αχάριστοι, αλλά από την άλλη ποιος δε θα ήθελε να πέσει σε ένα τέτοιο μεγάλο πέρασμα.

Χτυπάω το Μπιλ στη πλάτη, ''σήκω Μπιλ, μη σκάφτεσαι τα πουλιά που πέρασαν, θα περάσουν αύριο πάλι...άντε να κάνουμε καμιά δουλειά…'' Ο Φάνης με το Βασίλη παίρνουν τα πουλιά και κατεβαίνουν στο χωριό, είναι το πατρικό του Φάνη, να αφήσουν τα πουλιά στο καταψύκτη και να πάρουν προμήθειες για να φέρουν επάνω. Εγώ κάνω μια βόλτα τριγύρω ψάχνοντας για κάνα ξερό ξύλο για τη φωτιά... Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μέρα μας στο βουνό, τα παιδιά επέστρεψαν με πανσέτες και μπριζόλες και το βράδυ μας βρήκε γύρω από τη φωτιά να λέμε ιστορίες κυνηγετικές αλλά και ιστορίες του βουνού, ιστορίες για λύκους και τσακάλια, ιστορίες για τους παλιούς ''βουνίσιους'' που επιβίωναν στους άγριους χειμώνες του βουνού χωρίς να έχουν ανάγκη όλες τις σύγχρονες πολυτέλειες που τάχα μου χωρίς αυτές δε μπορούμε σήμερα.

Ίσως και να μη μπορούμε τελικά γιατί δε φροντίσαμε να πάρουμε κάτι από τη γνώση και τη σοφία όλων αυτών των ορεσίβιων που με εφόδια ένα άλογο και ένα τσεκούρι έθρεψαν φαμίλιες και σπούδασαν παιδιά... Με όλες αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος στο όπως και να το κάνουμε, άβολο σλιπιν μπανγκ, με την ελπίδα πως και αύριο θα είναι το ίδιο καλά... Την επόμενη πιάσαμε και πάλι τα καρτέρια μας όλο αγωνία και προσμονή για κάτι καλό. Ο καιρός είναι διαφορετικός σήμερα. Φυσάει αρκετά και αραιά σύννεφα είναι διάσπαρτα παντού... ''Δε μου αρέσει η μέρα'' μου λέει ο Φάνης, πηγαίνοντας για το καρτέρι.

Σήμερα είμαστε τέσσερις. Ο Χριστόφορος δεν ανέβηκε λόγω υποχρεώσεων. Έτσι ο Βασίλης είναι στο ακρινό καρτέρι, το τέρμα αριστερά από μένα... Οι τσίχλες είναι εμφανώς λιγότερες από χθες, ''κακό σημάδι'' σκέφτομαι και παρατηρώ το μέρος γύρω μου για κάποια κίνηση. Είναι νωρίς ακόμα, ενώ δεν έχω δει ούτε μία δεντρότσιχλα ως τώρα. Περνάει λίγη ώρα ακόμα, ώσπου το πρώτο κοπαδάκι κάνει την εμφάνισή του! Πάνε καρφί για τα ακριανά καρτέρια του Βασίλη και του Σταύρου, τις παρακολουθώ, καμιά 15αριά πουλιά, πλησιάζουν, περνάνε κάποια δευτερόλεπτα ακόμα και ακούω τις τουφεκιές, έχω δει σίγουρα 2 πουλιά να πέφτουν, η θέση μου είναι τέτοια που δε μπορώ να δω τη συνέχεια...

Βλέπω το κοπάδι να παίρνει ύψος και να απομακρύνεται, ''καλά ξεκινήσαμε'' σκέφτομαι, και στρέφω το βλήμα κάτω στο βάθος της πλαγιάς... Λίγα λεπτά αργότερα και πάλι συναγερμός! Ανεβαίνει ένα μικρό κοπαδάκι, πάει πάλι κατά το Βασίλη και το Σταύρο, τα παρακολουθώ ελαφρά κρυμμένος στη φυλάχτρα μου, πετάνε ήσυχα, πέντε μέτρα πάνω από τα δέντρα, λίγα μέτρα ακόμα και κοντεύουν, ακούω τουφεκιές από το καρτέρι του Βασίλη, βλέπω ένα πουλί που πέφτει, ακούω πάλι τουφεκιές και μετά σιγή. Μετά από λίγο χτυπάει το κινητό. Ο Βασίλης, με ενημερώνει ότι έχει πάρει 4 πουλιά και πως δεν έχει άλλα 7αρια...

Άμα δε βαριέσαι έλα πάρε του λέω, χωρίς να πάρω απάντηση. Περνάει κάμποση ώρα, ησυχία επικρατεί, κάποιες μεμονωμένες τσίχλες εμφανίζονται που και που. Λίγο μετά και ενώ κοιτάζω μάλλον βαριεστημένα τις απέναντι πλαγιές, βλέπω ένα ζευγαράκι να ανεβαίνει προς τα καρτέρια. Παίρνω πάλι τα πάνω μου, σκύβω ελαφρά και τα παρακολουθώ. Έρχονται προς τα μένα! Λουφάζω γεμάτος αγωνία πίσω από το καρτέρι και περιμένω. Όσο πάει και πλησιάζουν, τις βλέπω που έρχονται δέκα μέτρα πάνω από το καρτέρι! Σκυμμένος τις παρακολουθώ, έχουν σχεδόν φτάσει, μπορώ να δω τα υπέροχα χρώματά τους, σηκώνομαι ήρεμα, σημαδεύω και ρίχνω με σιγουριά, το πρώτο πουλί σβήνει ακαριαία, γυρίζω στο δεύτερο, απομακρύνεται ψηλά και αριστερά μου, σημαδεύω, δεν είναι πάνω από 30 μέτρα, το ακολουθώ χωρίς βιασύνη, πατάω τη σκανδάλη, το πουλί πέφτει, το παρακολουθώ, βάζω σημάδι ένα μεγάλο ξερό κλαδί, είμαι σίγουρος πως δε θα δυσκολευτώ να το βρω.

Παίρνω μια ανάσα, γεμίζω το όπλο και ρίχνω μια ματιά μπροστά, ηρεμία, δε πετάει τίποτα... Δεν αργώ να βρω τα πουλιά, επιστρέφω στο καρτέρι, κοντεύει 10:00 το πρωί. Το υπόλοιπο πρωινό πέρασε χωρίς να περάσει κάτι άλλο. Νωρίς το απόγευμα κατεβήκαμε στο χωριό, να κάνουμε ένα μπάνιο και να ξαπλώσουμε το κορμί μας σε κρεβάτι κανονικό. Καφεδάκι, τσιπουροκατάσταση και ύπνο στο πατρικό του Φάνη είχε το πρόγραμμα για τη συνέχεια. Νωρίς το πρωί, λίγο μετά τις 05:00 είμαστε καθοδόν για το βουνό. Ο Χριστόφορος μας περίμενε δίπλα στη φωτιά. Ήπιαμε καφεδάκι και σιγά-σιγά πήραμε το δρόμο για τα καρτέρια.

Απόλυτη ηρεμία επικρατεί, ελάχιστες τσίχλες που και που, μας δίνουν την ευκαιρία να ρίξουμε τα τελευταία 7ράκια που μας είχαν απομείνει, φάσσες καθόλου. Λίγο προτού αφήσουμε τα καρτέρια, τρία πουλιά πέρασαν ανάμεσα σε μας και το μεσαίο καρτέρι, αρκετά ανοιχτά, τουφεκίσαμε μαζί με το Βασίλη, ένα πουλί ''τσάκισε'' και έπεσε κουτρουβαλώντας καμιά πενηνταριά μέτρα αριστερά μας. Αυτό έμελλε να είναι και το τελευταίο πουλί της όμορφης αυτής εξόρμησης. Το βράδυ μείναμε στο βουνό. Ήταν το τελευταίο βράδυ, ο καιρός έχει αλλάξει, φυσάει βοριοανατολικός παγωμένος αέρας, χωρίς σκούφο δε κάθεσαι με τίποτα.

Το πρωινό είναι καθαρά χειμωνιάτικο. Θερμοκρασία 5 βαθμούς κελσίου, παγωμένος αέρας και μολυβί σύννεφα που όσο πάει και πληθαίνουν. Τα πουλιά άφαντα, μείναμε ως τις δέκα με το Βασίλη να κουβεντιάζουμε το όμορφο τριήμερο που περάσαμε. Λίγο μετά τις 11:00 κατηφορίζουμε από το βουνό. Ακολουθεί ένα μεσημεριανό γεύμα με όλη τη παρέα. Κυνηγετική κουβέντα, καλαμπούρια, πειράγματα, αλλά και υπόσχεση να ξανά ανταμώσουμε με τη πρώτη ευκαιρία έκλεισαν υπέροχα ένα πολύ όμορφο κυνηγετικό τετραήμερο.

Φορτωμένοι με τα μπαγκάζια μας αλλά και πανέμορφες κυνηγετικές εικόνες, λίγο μετά τις έξι το απόγευμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με την ελπίδα να μπορέσουμε να ξανακάνουμε ένα παρόμοιο ταξίδι...

Στο καθαρά ιδιογομωτικό κομμάτι τώρα, το setup με την S4 ήταν εξαιρετικό, πιθανόν να μη χρειαζόταν το 1,55 τουλάχιστον στο νούμερο 7. Πολύ δυνατό, καθαρά σκοτώματα, όποια τουφεκιά έφευγε σωστά ήταν απόλυτη, σκέτη φωτιά! Όσο αφορά τα setup με τη ΜΒ36, έτσι κι αλλιώς ήταν δοκιμασμένα από μένα και ήξερα τι να περιμένω, δε με εξέπληξε ούτε η συγκέντρωση ούτε η τρομερή δύναμη που έβγαζε στα πουλιά!

Να είμαστε καλά να το επαναλάβουμε.

 

* Η επιλογή της φώτο ήταν αρκετά προσεκτική ώστε να αποφευχθούν τυχόν αντικυνηγετικά σχόλια

 

. . . . . . . . . . Επιστροφή στη προηγούμενη σελίδα . . . . . . . . . .