- Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΟΥ ΛΑΓΟΣ

Ήταν Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009 και ήμουν μόνος στο σπίτι, αφού οι δικοί μου έλειπαν σε ταξίδι και δεδομένου ότι δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω...από το να βγάλω βόλτα τα σκυλάκια για να τρέξουν, αποφάσισα να τα πάω σε εκείνο το γνωστό επιτρεπόμενο πόστο και να τα αμολάρω για να τρέξουν...ώστε να τα ξεγελάσω και καλά ότι τα πήγα στο κυνήγι!

Εκείνη την ημέρα βέβαια κατά το απογευματάκι και περίπου μία ώρα πριν την δύση του ηλίου, ήταν επιτρεπόμενη ημέρα λαγού και δεν γνωρίζω ακριβώς το πως ή το γιατί, αλλά είχα αρχίσει να νοιώθω μία σχετική αισιοδοξία...ότι επιτέλους μετά από τόσα χρόνια κυνηγετικών εξορμήσεων, θα καρπωνόμουν τον πρώτο μου λαγό και μάλιστα πολύ παλικαρίσια και εξίσου 100% νόμιμα!

Βέβαια προσωπικά είχα τύχει και άλλες φορές σε συναντήσεις με τον κύριο αυτάμπουρα, αλλά δεν μου είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία της βολής, διότι είτε είχε τοποθετηθεί μπροστά στην ευθεία το σκυλάκι μας, είτε είχε βγει στην μεριά του συγκυνηγού μου, είτε ήταν μπροστά ο συγκυνηγός και έτσι δεν είχα ποτέ επιχειρήσει κάποια πιθανή βολή!

Αφού λοιπόν τα όμορφα σκυλάκια μας τρέχανε πάνω-κάτω και δεξιά-αριστερά, με την μαμά Siba να είναι πιο αργή και μεθοδική και με την κόρη Besy να είναι πραγματικός αίλουρος για τα πρότυπα των Epagneul Breton, έφτασε η ώρα όπου θα έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού! Βεβαίως έφερα μαζί μου το πορτοκαλί χρώμα και είχα περί τα δύο λίτρα νερό στην μπαλάσκα για τα σκυλάκια, όπου ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα πότιζα και τα δρόσιζα, διότι έτσι έκρινα σωστό ότι έπρεπε να κάνω και διότι τα σκυλάκια ερχόταν και μου ζητούσαν επίσης νερό από μόνα τους!

Όπως λοιπόν αρχίσαμε να κάνουμε την στροφή της επιστροφής, βλέπω το μικρό σκυλάκι να περπατάει σαν αίλουρος και να πλησιάζει ένα μικρό κεδράκι κοιτάζοντάς με, σα να μου λέει μην κουνιέσαι!!! Αρχίζω να περιμένω και να είμαι ετοιμοπόλεμος, αλλά μάταια, μέχρι που άρχισα να φωνάζω το σκυλάκι να βγει έξω και τελικά το βλέπω να βγαίνει με μια τσίχλα μισοζωντανή και στομιασμένη!

Αφού χάιδεψα το σκυλάκι και το επιβράβευσα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και είχα στο μυαλό μου ότι μπορεί και να υπήρχε εκείνη η περίπτωση ότι στο τελευταίο κεδράκι θα συναντούσαμε απρόοπτα τον κύριο αυτάμπουρα, όπως και πραγματικά έγινε! Τότε βέβαια ήταν η αρχή που ασχολούμουν με την ιδιογόμωση και μάθαινα να γεμίζω τα δικά μου φυσίγγια, οπότε είχα μαζί μου το εξής απλό setup: Α1 - 12/70-686 - 1.69×32.5gr/Ν.8 κλεισμένο με την Mec Grabber, ρελιασμένο με απλό ρέλιασμα σε δράπανο πάγκου στα 58 χιλιοστα, χρησιμοποιώντας μεταχειρισμένο κάλυκα και το στροφείο Cortini T2

Φτάνοντας λοιπόν προς το τέλος της διαδρομής μας και πριν πάρω τα σκυλάκια στο αμάξι να φύγουμε, βλέπω στα ξαφνικά τα σκυλάκια να κοιτάζονται αναμεταξύ τους και μετά να κοιτάνε εμένα και να αρχίζουν να περικυκλώνουν ένα μεγάλο κεδράκι, γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ακαριαία ότι θα ξεφώλιαζαν ενδεχομένως τον κύριο λαγούδαρο και ότι επιτέλους είχε φτάσει η ώρα όπου θα είχα την πρώτη επαφή με το θήραμα αυτό!!!

Παίρνουν λοιπόν θέση τα σκυλάκια και παίρνω και εγώ ετοιμοπόλεμη θέση περί τα 10 με 15 μέτρα μπροστά από το κεδράκι, με την αγωνία και την αδρεναλίνη να αρχίζει να με πλημυρίζει...μέχρι που άρχισα να κατανοώ ότι περίμενα άσκοπα και δεν είχε γίνει τίποτα...μέχρι την στιγμή εκείνη όπου ήμουν έτοιμος να φωνάξω τα σκυλάκια για να φύγουμε, ενώ στο μεταξύ είχα αρχίσει να χαλαρώνω... Ακριβώς εκείνη την στιγμή λοιπόν και στα ξαφνικά, βλέπω μια καφετί χρώματος φωτοβολίδα να τρέχει διαγώνια προς τα αριστερά μου ώστε να απομακρυνθεί για να μας ξεφύγει και επειδή ήταν ακριβώς η πρώτη φορά όπου έβλεπα τον κύριο λαγούδαρο τόσο κοντά μου και εξίσου δεν πίστευα στην τύχη μου...γούρλωσα τα μάτια μου και επώμισα αυθόρμητα προς το μέρος του θηράματος, έχοντας και τα δύο μου μάτια ανοιχτά, χωρίς όμως να τουφεκίσω και για να επιβεβαιώσω καλύτερα ότι ήταν το σωστό θήραμα, κατέβασα αστραπιαία το όπλο ώστε να επιβεβαιώσω το θήραμα και ξαναεπώμισα εξίσου αστραπιαία για να του παίξω το χτύπο, εντός εκείνων των ολίγων εκατοστών του δευτερολέπτου και χωρίς να έχω καταλάβει ακριβώς τι πραγματικά είχε γίνει!!!

Από την ώρα που ξεφωλιάστηκε ο λαγός από τα σκυλάκια, μέχρι και την στιγμή όπου η τουφεκιά μου τον κατέβαλε σχεδόν ολοκληρωτικά, δεν θα πρέπει να είχαν περάσει δύο με τρία δευτερόλεπτα και οι δύο αλλεπάλληλες επωμίσεις όπου έκανα, δεν θα πρέπει να είχαν ξεπεράσει το μισό με ένα δευτερόλεπτο...χωρίς βεβαίως να μπορώ να είμαι σίγουρος για τις σχετικές χρονικές στιγμές, αλλά όντας βέβαιος και απόλυτα σίγουρος για την συνέχεια της κυνηγετικής κάρπωσης!

Αφού είδα εκείνη την καφέ φωτοβολίδα να ακινητοποιείται και να μην μπορεί πλέον να μετακινηθεί, σημαδεύω με τα μάτια προς το μέρος του και διανύω τρέχοντας και μάλιστα σχεδόν ακαριαία την συνολική απόσταση από την χαρά μου, ώστε να βρεθώ επάνω στο θήραμα, χωρίς να έχω καταλάβει ότι μπορεί και να είχα διανύσει περί τα 15 με 20 μέτρα σε απειροελάχιστο χρόνο και φυσικά θαυμάζοντας την φαντασμαγορική για τα τότε δικά μου δεδομένα κυνηγετική κάρπωση...άρχισα να φωνάζω δυνατά τα σκυλάκια κάνοντας ένα σημαντικό λάθος, διότι τα σκυλάκια νόμισαν ότι το θήραμα είχε διαφύγει και έτρεχαν σαν παλαβά πάνω-κάτω χωρίς να έρχονται προς το μέρος μου και συνεχίζοντας να τα φωνάζω αυτά απλά έτρεχαν περισσότερο και απομακρυνόταν σταδιακά!!!

Τελικά κατάφερα και τα έφερα προς το μέρος μου και τα έβαλα να μυρίσουν τον λαγούδαρό μας, ώστε να του πάρουν την μυρωδιά του και για να ευχαριστηθούν με την σειρά τους την κυνηγετική συνεργασία μας και για να καρπωθούν και αυτά μέρος από την χαρά του θηράματός μας, όπου και μετά από λίγο αφού του πήραν την μυρωδιά και άρχισαν να τον δαγκώνουν, τους τον πήρα αμέσως για να τον σηκώσω ψηλά και αφού βεβαίως είχα ήδη φροντίσει να αδειάσω το όπλο από πριν και να το περάσω χιαστί στην πλάτη μου!

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, είχα αρχίσει να ζαλίζομαι από την χαρά, την κούραση, την υπερένταση και την μέθη της κυνηγετικής επιτυχίας μας, μαζί με μια απροσδόκητη δαγκωνιά που εισέπραξα από την μικρή μας φίλης στον δεξί μου αγκώνα όπως σάλτευε δίπλα μου για να φτάσει τον λαγούδαρο που τον είχα ψηλά στο δεξί μου χέρι και αντί να δαγκώσει τον λαγούδαρο, δάγκωσε εμένα, αλλά από την χαρά μου δεν την μάλωσα και πέρασα τον λαγούδαρο στο σβέρκο μου, ώστε να τον έχω ακόμη ψηλότερα και να νοιώσω παράλληλα την ζεστή του γούνα για να ενθουσιαστώ ακόμη περισσότερο και να τον κουβαλήσω μέχρι το αμάξι, για να γυρίσουμε όλοι μαζί στο σπίτι μας, όπου φυσικά τραγουδούσα ένα παραδοσιακό τοπικό τραγούδι ποδοσφαιρικής νίκης από τον κυνηγότοπο μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι και θα πρέπει να το είπα αρκετές δεκάδες φορές...

 

Για την ιστορία, η βολή έγινε περί τα 20 μέτρα περίπου 10 λεπτά πριν από την δύση του ηλίου, με το θήραμα να έχει περί τα 30 σκάγια επάνω του και με συνολικό βάρος περί τα 3.250gr

 

Ακολουθεί η σχετική φώτο και το σχετικό βίντεο, καλά και ασφαλή κυνήγια σε όλους μας!

 

 

 

. . . . . . . . . . Επιστροφή στη προηγούμενη σελίδα . . . . . . . . . .